Kopiec Powstania Warszawskiego

Kopiec Powstania Warszawskiego to jedno z kilku sztucznych wzniesień usypanych z gruzu zburzonej Warszawy. Niegdyś usytuowany na przedmieściach, dziś sąsiaduje z szybko rozbudowującą się dzielnicą mieszkaniową. Chcemy, aby Kopiec otrzymał formę adekwatną do swojej rangi i symboliki. Zaś u jego podnóża proponujemy stworzenie prawdziwie otwartej, egalitarnej przestrzeni publicznej, w której współcześni Warszawiacy znajdą miejsce dla swoich pasji, sportu, odpoczynku, kontaktu z przyrodą.

Jeden Park – trzy krajobrazy. Antropogeniczny krajobraz Parku dzieli się na trzy obszary o odmiennej rzeźbie terenu, co zostaje wyeksponowane i wzmocnione poprzez nadanie im różnych funkcji:

1. Kopiec Powstania Warszawskiego – nasypowe wzgórze o stromych zboczach i gęstej szacie roślinnej złożonej z gatunków pionierskich i inwazyjnych. Kopiec jest przestrzenią pamięci o Powstaniu, zburzeniu Warszawy i jej odbudowie.
2. Taras nasypowy – płaski, w dużej części nie zadrzewiony obszar wyniesiony od 4 do 7 m nad poziom otaczającego terenu. Taras zostaje przekształcony w Gimnazjon – przestrzeń publiczną umożliwiającą uprawianie sportów, oglądanie sportowców, śledzenie rozgrywek, spędzanie czasu w otoczeniu ludzi o odmiennych zainteresowaniach, różnej sprawności (i niepełnosprawności) fizycznej oraz w każdym wieku.
3. Dolina Wisły – stosunkowo najmniej przekształcony fragment parku, dawniej rolniczy, przeznaczony dla funkcji rekreacyjnych i ekologicznych (w tym retencji i oczyszczania wód) jako Starorzecze. Część terenu zajmie zasypane dziś, odtworzone jezioro – dawne koryto Wisły.

Zarządzanie krajobrazem. Przyroda Kopca sprawia wrażenie bujnej dżungli w środku intensywnie rozbudowującego się miasta. Jednak w porównaniu do innych parków Warszawy jest to obszar o znacznie niższej bioróżnorodności gatunkowej. Dla poszczególnych obszarów Parku opracowano odrębne programy zarządzania krajobrazem, które na przestrzeni lat doprowadzą do stopniowej przebudowy drzewostanu w kierunku siedlisk dolin rzecznych i łęgów.

Architektura pawilonów parkowych jest prosta, o archetypicznych formach i niewielkiej skali oraz przyjazna użytkownikom. Ma sprzyjać integracji mieszkańców starych i nowych osiedli otaczających Park. Na terenie Parku znajdzie się 8 pawilonów o różnorodnym przeznaczeniu (edukacyjnym, gastronomicznym, rekreacyjnym i sportowym). Ze szczytu Kopca zobaczymy jedynie ich charakterystyczne spadziste dachy. Pod pozbawionymi rynien okapami znajdą się rabaty deszczowe. Głębokie podcienia ciągnące się wzdłuż elewacji budynków zapewnią cień i ochronę przed deszczem. Staną się nowego rodzaju przestrzenią publiczną, pozwalającą korzystać z Parku niezależnie od pogody. Ściany wzniesione z dodatkiem gruzu z Kopca, będą świadczyć o historii miejsca.

Przestrzeń publiczna. Droga na szczyt Kopca rozpocznie się na Placu Wejściowym umożliwiającym zgromadzenia z okazji obchodów rocznicowych lub zawodów sportowych. Indywidualni zwiedzający będą mogli zapoznać się z ekspozycją historyczną. Schody na szczyt Kopca, o załamanych biegach, utrudniają automatyzm wchodzenia/schodzenia, stymulują do świadomego poruszania. Platforma widokowa na szczycie będzie mieć dwa poziomy. Dolny poziom kończy się ślepo ścianą z odsłoniętego gruzu kopca. To niespodziewane zamknięcie widoku w sposób symboliczny nawiązuje do upadku Powstania. Dopiero po wejściu na górny poziom placu można ujrzeć panoramę miasta.