Z drugiej strony

Szczodrość, o której wspominają kuratorki Biennale, a przypadku architektury zawsze ma charakter wtórny, jest rodzajem zadośćuczynienia. Budynki, aby mogły zostać zrealizowane, korzystają z – nierzadko wymuszonej – szczodrości natury, ludzi i z szeregu innych stron. Chcemy aby polski pawilon stał się swoistym laboratorium refleksji nad wielostronnymi konsekwencjami i znaczeniami pozornie neutralnych transformacji przestrzeni. Istotny jest także kontekst relacji tematu „Freespace” [„Wolna przestrzeń”] z kontestacją Biennale przez część wenecjan w ramach ich negacji podporządkowania miasta turystyce. Proponujemy przesunięcie granicy między zamkniętymi terenami Biennale, a ogólnie dostępną przestrzenią miasta. Uczynienie, znajdujących się na granicy obu stref, technicznych drzwi pawilonu pełnoprawnym wejściem oraz powtórzenie wokół nich form reprezentacyjnego frontowego portalu ma zachęcić odwiedzających Biennale by spojrzeli „z drugiej strony”, a także wciągnąć w problematykę architektoniczną odbiorców, którzy mogą reprezentować odmienne punkty widzenia.