Projekt Ostatni Długi Ogród jest realistyczną propozycją ocalenia i ożywienia ostatniej zachowanej w Gdańsku parceli tego typu poprzez wykazanie, że możliwe i celowe jest utrzymanie w jej obrębie funkcji mieszkaniowej. Jest to zarazem próba poprawy warunków życia w istniejących fragmentach oficyn jak i wpisania nowej architektury w przestrzenie pomiędzy nimi. Nowe budynki, możliwe do wykonania w relatywnie tanich technologiach, mieszczą niewielkie mieszkania, przeznaczone dla osób, które nie sobie pozwolić na apartamenty wznoszone obecnie w „dobrych” lokalizacjach Śródmieścia. Podstawową funkcję mieszkaniową czterech nowych obiektów, uzupełniają budynki schroniska młodzieżowego, kawiarni. Frontowy budynek-brama ma charakter mieszkalno-usługowy, typowy dla tradycyjnych kamienic. Nowym i dotychczasowym mieszkańcom Ogrodu ma służyć wspólna przestrzeń w formie ogrodu.
Kubatura budynków, zieleń niska i wysoka oraz główne ciągi komunikacji zebrano w równoległe względem siebie pasy, nawiązujące do średniowiecznej parcelacji i organizujące całość projektowanej przestrzeni. Ta nowa warstwa nałożona na istniejący krajobraz, nie niszczy powojennych, „ahistorycznych” ciągów pieszych. System przejść i chodników pozwala mieszkańcom korzystać z wydeptanych szlaków w poprzek nowych podziałów.
Wojenne zniszczenia stworzyły charakterystyczny ciąg budynków i „dziur” pomiędzy nimi. Puste przestrzenie zostają wypełnione nową architekturą, której kontrastująca forma utrzymuje czytelność tego binarnego układu, tworząc jednocześnie główny pas zabudowy.
Oddźwięk:
Dzięki swojemu tematowi, szczegółowej analizie historycznej oraz polemicznemu wydźwiękowi, „Ostatni Długi Ogród” spotkał się z dużym zainteresowaniem i dobrymi recenzjami. Poprzez artykuły prasowe stał się głosem w dyskusji o architekturze w Gdańsku i był prezentowany przez miejską komisją planistyczną.