Mały zespół mieszkaniowy w Rembertowie

Budownictwo społeczne ma w Warszawie długą, choć burzliwą historię. Współcześnie Miasto Warszawa stawia sobie ambitne cele na polu polityki mieszkaniowej. Miejskie inwestycje mieszkaniowe powinny zatem wyróżniać się jakością, szczególnie na tle masowej produkcji deweloperskiej tzw. sektora popularnego. Celem projektu było zapewnienie wysokiego standardu mieszkań przy minimalnym koszcie budowy:

• Płytkie trakty. Mieszkania są dobrze zorientowane względem stron świata i doświetlone. Płytkie trakty pozwalają na doświetlenie lokali przy stosunkowo niewielkiej wysokości w świetle (2,60 m) .
• Jasne kuchnie (z oknem) z możliwością wydzielenia jako osobne pomieszczenia.
• Przewietrzanie. Wszystkie mieszkania są przewietrzane na przestrzał lub narożnie, wentylowane grawitacyjnie.
• Powtarzalność. Ograniczenie kosztów budowy dzięki powtarzalności rzutu kondygnacji, struktury mieszkań i typów stolarki okiennej. Możliwość stosowania prefabrykowanych kabin łazienkowych (jedynie 3 typy łazienek).
• Kameralność. Dzięki niewielkiej ilości mieszkań dostępnych z jednego podestu (2 lub 4), klatki schodowe mają charakter półprywatny, co wpływa na stopień kontroli społecznej, bezpieczeństwo i sprzyja integracji.

Architektura zespołu ma za zadanie podkreślić i wzmocnić jego lokalny charakter oraz wykreować kameralne, bezpieczne i przyjemne środowisko życia.
Gabaryt budynków przywołuje na myśl układ kamienicy (budynek A) z oficyną mieszkalną (budynek B), dostępną dzięki przejściu bramowemu. Oba budynki nawiązują skalą do sąsiedniej zabudowy – wyższej przy ul. Cyrulików i niższej przy ul. Fiszera. Budynek A zaliczyć można do punktowców. Budynek B jest natomiast typem pośrednim między klatkowcem a domem w zabudowie szeregowym – składa się z 3 sekcji po 4 mieszkania w każdej.

Główne funkcje zespołu znajdują odbicie w jego architekturze:

• część mieszkaniowa, dominująca w bryłach budynków – o prostej, powtarzalnej i rytmicznej artykulacji fasad, wykończona strukturalnym tynkiem o powszechnie lubianej kolorystyce;
• część usługowo-obsługująca znajdująca się w przyziemiu budynku A – z charakterystycznymi łukami zaczerpniętymi architektury ulicy Cyrulików, wydłużonymi do formy kolebkowego pocienia. Część cokołowa budynku A z uwagi na bezpośredni kontakt z wieloma użytkownikami, wykończona zostaje materiałami trwałymi takimi jak płyty lastriko w kolorze białym.

Architektura przyziemia budynku A wykorzystuje atuty eksponowanej lokalizacji – narożnego położenia na przeciwko wyjścia z tunelu skupiającego ruch pieszo-rowerowy sąsiedztwa. Pozwala to stworzyć kameralny miejski plac, będący wraz z podcieniem, rozszerzeniem przylegającego doń lokalu usługowego.