Kąpielisko miejskie

Przywrócenie krajobrazowi Elbląga zbiornika wodnego rzeki Kumieli w jego historycznym obrysie. Wykreowanie różnorodnych przestrzeni publicznych wokół wód o różnym charakterze:

• maksymalne otwarcie terenu dla mieszkańców i gości, ułatwienie dostępu do wody;
• integracja tkanki miasta z kompleksem Europarku;
• basen jako ekosystem;
• integracja z krajobrazem naturalnym i kulturowym (rzeźba terenu, park, charakter miejsca, ekosystem).

Odtworzenie basenu w dotychczasowej formie nie ma uzasadnienia ekonomicznego. Utrzymanie minimalnego standardu sanitarnego wody w basenie o tak dużej pojemności należy uznać za nieefektywne w stosunku do przepustowości kąpieliska. Współcześnie nie buduje się kąpielisk o powierzchni tafli wody przekraczającej 4000 m2. Tymczasem elbląskie kąpielisko – największe w Europie – miało powierzchnię dziesięciokrotnie większą.  Jednak duży rozmiar niecki basenu, dotąd problematyczny, może stać się jego główną zaletą. Daje bowiem możliwość zastosowania innowacyjnego i zrównoważonego  systemu basenu ekologicznego (tzw. stawu kąpielowego). Jego cechą charakterystyczną jest system uzdatniania wody bez stosowania chemicznych środków dezynfekcyjnych (chloru), z wykorzystaniem naturalnych mechanizmów samooczyszczania wód otwartych oraz mikroorganizmów, ze wspomagającą rolą filtrów.

Podział dawnej niecki na baseny o różnym przeznaczeniu (staw rekreacyjny, basen kąpielowy, baseny regeneracyjne) pozwoli przywrócić w krajobrazie jej historyczny obrys oraz zdywersyfikować ofertę rekreacyjną dla przyszłych użytkowników.

Dwukondygnacyjny pomost się na granicy Kąpieliska i Stawu Rekreacyjnego skupia różne funkcje. Ogólnodostępny poziom górny spina ciąg spacerowy wokół Stawu, a w skali urbanistycznej, przy wykorzystaniu ukształtowania terenu, stanowi dogodne połączenie między miastem (CRW I) a Europarkiem (Hotelem “Młyn”). Poziom dolny służy użytkownikom kąpieliska i jest granicą obszaru zamkniętego.

Projektowana architektura ma rekreacyjny, letniskowy, albo nawet zdrojowy charakter. Nowe budynki mają formę niskich pawilonów (1-3 kondygnacje). Dominującym materiałem wykończeniowym jest drewno. Budynki organicznie łączą się z elementami infrastruktury kąpieliskowej: ogrodzeniem, pomostami, kładkami, nabrzeżami. Wykorzystują naturalną rzeźbę terenu. Elementem charakterystyczym budynków kąpieliska są podcienia łączące szereg róznorodnych funkcji.

Kręgosłupem nowego parku jest ciąg pieszy wzdłuż Kumieli łączący teren “Dolinki” z Promenadą przyszłego Europarku. Punktem węzłowym jest przestrzeń publiczna wokół istniejącej kaskady w ciągu ul. Marymonckiej. Koryto Kumieli otrzymuje quasi-naturalny, meandrujący przebieg i tarasy zalewowe.