Mariensztat jako kampus

Nowy budynek uniwersytecki przy ul. Bednarskiej tworzy miniaturę kampusu, złożoną z części wewnętrznie zintegrowanych, ale na poziomie urbanistycznym działających jako zespół mniejszych budynków z ogólnodostępnymi przestrzeniami. Ta swoista „urbanistyka trzeciej drogi” (pomiędzy pomiędzy tradycyjną a modernistyczną), jest charakterystyczna dla Mariensztatu. Kwartał zabudowy przecina odtworzony odcinek ulicy Mariensztat − od teraz bez przeszkód łączącej Krakowskie Przedmieście i Plac Zamkowy z bulwarami nad Wisłą. Pokonanie różnicy poziomów między ulicą Dobrą a Wybrzeżem Kościuszkowskim nawiązuje do szerokich schodów położonych u stóp skarpy na Rynku Mariensztackim. Ich forma sprzyja siedzeniu i interakcji przy czym zapewnia dostępność dla osób niepełnosprawnych poruszających się na wózkach oraz rodziców z dziećmi. Ze względu na skalę i proporcje – tak jak w przypadku przestrzeni staromiejskich uliczek – będzie tam w upalne dni chłodniej, a w chłodne cieplej niż w obszernych przestrzeniach otwartych. Pod schodami terenowymi znajdzie się wygodne przejście pomiędzy dwoma skrzydłami zespołu. Z dostępnym i publicznym charakterem parteru i otoczenia zespołu kontrastuje kameralny charakter ogrodów dachowych. Znajdą się na nich trzy „gniazda” − pracownie samodzielnych zespołów naukowych wraz z pokojami dla gości.

Dla Mariensztatu i dla klimatu

Skala budynków oraz ich forma nawiązują do architektury Mariensztatu. Fasady budynków stanowią reminisencję tradycyjnych fasad („ścian z oknami”), które są zarazem optymalne pod względem energetycznym. Wnętrze centralnego budynku zajmuje trójkondygnacyjny hol wyposażony we wznoszący się przez wszystkie poziomy układ stopni-trybun. Stopnie służą nie tylko komunikacji pomiędzy poziomami, ale również odpoczynkowi, interakcji i integracji, są nieformalnym miejscem pracy. Ich najwyższy poziom łączy się z ogrodem dachowym.